Πριν από λίγο ήπια μια ζεστή σοκολάτα -άρχισε να κάνει ψύχρα και το κλίμα τη σηκώνει, δεν είναι Otikatsi. Πίνοντας τη ζεστή σοκολάτα μου, οι σκέψεις χαλάρωσαν στου νου και κάτι άστραψε ξαφνικά -μάλλον μια σύναψη έδωσε ρέστα. Φόρτωσε τόσες μέρες ο εγκέφαλος και κάνει εκρήξεις φαίνεται. Οι σκέψεις ανακατεμένες σέρνονται πάνω στη φλούδα του μυαλού και, εκεί που λες «να, τώρα θα με πάρει ο ύπνος» έρχεται μια συνοπτική περίληψη ενός μυθιστορήματος ή μιας διατριβής -το ίδιο κάνει- και σου αλλάζει τα γλομπάκια.
Σκεφτόμουν λοιπόν το περιβάλλον και, καθώς σκεφτόμουν το περιβάλλον, ξεπήδησε η σκέψη «και γιατί το λέμε περιβάλλον» και «από πότε το λέμε έτσι» και πάει λέγοντας. Περιβάλλον λοιπόν, έχουμε βαφτίσει αυτό που λέγαμε μια ζωή -για πάνω από 3.000 χρόνια νομίζω- Φύση, αφού την ξεβαφτίσαμε βέβαια. Η λέξη "περιβάλλον" είναι μάλλον μια λέξη Otikatsi, καποιανού του ήρθε απότομα, καποιανού που θεωρούσε τον εαυτό του κέντρο του κόσμου και ονόμασε όλα όσα ήταν (είναι ακόμα) γύρω του "περιβάλλον". Το λέμε έτσι τα τελευταία 50 χρόνια περίπου, ίσως και λιγότερο. Γιατί; Επειδή έτσι μας βολεύει;
Οχι, δεν βολεύει εμάς, τα ανθρωπάκια. Βολεύει -εξυπηρετεί, καλύτερα- εκείνους που έχουμε ψηφίσει και (συνεχίζουμε να) ψηφίζουμε να διαχειρίζονται την εξουσία, τους πολιτικούς δηλαδή. Και πώς και γιατί ήρθε στο νου τους να ονομάσουν τη Φύση "περιβάλλον"; Κάποιος θα τους το είπε, ή κάποιον θα θέλαν να εξυπηρετήσουν με αυτή τη μετονομασία, έτσι δεν είναι; Ποιον άλλον να θέλαν να εξυπηρετήσουν, εκτός από εκείνον (ή εκείνους) που τους στηρίζει, τους ταΐζει, τους συντηρεί στην εξουσία, στην κυβέρνηση δηλαδή, που είναι μια πολύ προσοδοφόρα εργασία Otikatsi, με πολύ καλές αποδοχές και εξαιρετικά υψηλά εξτρά; Το λαό μήπως;
Μπα, ο κοσμάκης χαΐρι δε βλέπει από τις κυβερνήσεις του, αυτό δεν συμβαίνει μονάχα στη χώρα μας, συμβαίνει σε όλες τις χώρες του κόσμου. Βρείτε μου ένα λαό που να μην υποφέρει εξαιτίας της κυβέρνησής του. Βρήκατε; Φυσικά και όχι. Βρείτε μου τώρα μια κυβέρνηση που να μην υποστηρίζει με νόμους Otikatsi και άλλα κολπάκια τους επιχειρηματίες που δρουν στις χώρες που κυβερνούν. Κυβερνούν, βεβαίως, αυτό είναι το ρήμα, άσχετα αν οι άρχοντες αυτοί είναι -υποτίθεται- εκλεγμένοι από το λαό για να εξυπηρετούν το λαό.
Οι κυβερνήσεις λοιπόν, που εκλέγονται από το λαό για να εξυπηρετούν το λαό, επειδή δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους και ο λαός μπορεί και να ξυπνήσει κάποτε -δεν είναι όλοι οι άνθρωποι Otikatsi, βλέπετε- δεν το ρισκάρουν να χάσουν τα χρυσά κουτάλια κι έτσι βασίζονται πιότερο στους επιχειρηματίες που τις χαρτζηλικώνουν, παρά στο λαό και τα ψωροψηφαλάκια. Οι άρχοντες χρήμα θέλουν και εξουσία, να κορδώνονται δηλαδή, να περπατούν κορδωμένοι. Εχετε δει πώς αλλάζει η στάση του κορμού των πρωθυπουργών και των υπουργών, αλλά και των μεγαλοστελεχών; Ετσι ακριβώς. Για τούτο λέγονται και καρεκλοκένταυροι. Είδα χτες τον κ. Αλογοσκούφη -μια χαρά άνθρωπος ήταν πριν 4-5 χρόνια και χτες περπάταγε σαν να είχε καταπιεί μπαστούνι. Μάλιστα. Μόνο κάτι γάλλοι τα καταφέρνουν και στέκονται χαλαρά. Μπορεί από λιγοφαγία, μπορεί κι από αναισθησία, ποιος ξέρει; Οι δικοί μας πάντως τρώνε, ζωή νά 'χουν. Κι ο κ. Χριστόδουλος έτρωγε.
Αφού λοιπόν οι κυβερνήσεις εξαρτώνται από τους επιχειρηματίες, τις εταιρείες δηλαδή, επειδή χρηματοδοτούνται από αυτές, γιατί να εξυπηρετούν το λαό; Για τη ψυχή του παπού τους; Πάνε, πέρασαν αυτά. Το θέμα λοιπόν είναι να καταφέρνουν πάντα να ψηφίζονται, επειδή η δικτατορία είναι κακό πράγμα όταν επιβάλλεται με βία, ενώ αν έρχεται με τη θέληση -με τη ψήφο- του λαού, είναι κάτι καλό. Το δείχνει και η σειρά «DEMOCRACY WHY?» που προβάλλεται αυτές τις μέρες από την ΕΤ1 σε ταυτόχρονη παγκόσμια μετάδοση.
Πώς να ψηφίζονται, αν δεν ελέγχουν τον κοσμάκη; Ελα μου ντε. Εκεί επεμβαίνουν οι συμβουλάτορες και δίνουν ρέστα από φαεινές ιδέες. Ο καλύτερος έλεγχος μέχρι τώρα, έχει αποδειχτεί ότι είναι ο φόβος. Οι κυβερνήσεις πρέπει, είναι απαραίτητο για τη διάρκειά τους και την ευημερία τους, να τρομάζουν τον κόσμο με κάθε τρόπο και, όταν οι άνθρωποι "μυρίζονται" τον ένα φόβο, να τους ξεπετάνε στα μούτρα ένα φόβο καινούργιας εσοδείας.
Τα παλιά τα χρόνια υπήρχε ο φόβος της Κόλασης -όχι πως δεν υπάρχει και σήμερα, απλώς έχει ατονήσει μια και ξυπνάν σιγά σιγά τα μυαλά. Παράλληλα, υπήρχε ο έλεγχος μέσω του σεξ, των σχέσεων του ανθρώπου με το κορμί του δηλαδή. Γιατί η γυναίκα εθεωρείτο κατώτερο πλάσμα και μάλιστα χωρίς ψυχή; Ποιον εξυπηρετούσε αυτή η πλάνη; Γιατί υπήρχε δουλεία; Γιατί καίγαν τις "μάγισσες"; Γιατί τρομάξαν να δεχτούν πως η Γη είναι σφαιρική; Γιατί θερίζαν οι αρρώστειες; Ποιοι καθήλωναν τη σκέψη του ανθρώπου; Σεις και'γώ μήπως; Οι άρχοντες φυσικά τα διέπρατταν αυτά για να διατηρούν την εξουσία τους. Παλιά, λέμε.
Σήμερα, τα πράγματα έχουν καλυτερέψει. Οι δούλοι αλλάξαν εργασία, γίναν υπάλληλοι, και οι γυναίκες απόχτησαν μεν ψυχή αλλά μπήκαν -οικειοθελώς μάλιστα- στο χώρο δουλείας, υπαλληλοποιήθηκαν και αυτές. Γιατί; Επειδή τώρα οι μισθοί γίναν μισοί -μισό και κάτι παίρνει ο άντρας, μισό παρά κάτι παίρνει η γυναίκα. Και οι δυο μαζί παίρνουν ένα μισθό, και αυτός είναι της πείνας -το σωστό να λέγεται. Πόσο άραγε θα κρατούσαν και δεν θα ξεσηκώνονταν οι άνθρωποι κάτω από αυτές τις συνθήκες; Ούτε μια μέρα; Κι όμως, κράτησαν καναδυό αιώνες ίσαμε τώρα, που αρχίσαν πάλι να κινούνται.
Το δράμα των ανθρώπων είναι πως δεν κινούνται όλοι μαζί, αλλά λίγοι λίγοι, εδώ και κεί, και Otikatsi. Αν μπορούσε να συνεννοηθεί ολόκληρος ο πλανήτης, οι εταιρείες δεν θα ξέραν πού να πάν να κρυφτούν λέμε. Αλλά, είπαμε, υπάρχει πονηριά μεγάλη στα κεφάλια των εξουσιαστών και των παρατρεχάμενων. Ποιοι είναι οι εξουσιαστές σήμερα; Μα, είναι φως φανάρι. Αυτοί που κατέχουν το χρήμα φυσικά και, πολύ λιγότερο, εκείνοι που το διαχειρίζονται -οι πολιτικοί π.χ. Κάθεται και σκέφτεται ο εξουσιαστής, ας πούμε, τι καινούργια τρομάρα να ξεθάψω και να τη ρίξω στα κεφάλια τους να ηρεμήσω για κάνα αιώνα; Οι συμβουλάτορες μάλλον σκέφτονται, αυτός "παράγει". Υπεραξία.
Και εδώ κολλάει γάντι η μετατροπή της λέξης "Φύση" στη λέξη "περιβάλλον". Εχουν γίνει και άλλες μετατροπές σιγά σιγά και στα μουλωχτά, όπως π.χ. η λέξη "άνθρωπος" έγινε "άτομο", ώστε να αποδυναμώσει την ουσία του ανθρώπου -το πνεύμα του. Εχουν εφευρεθεί και νέες περίτεχνες λέξης, λέξεις που δεν έχουν δική τους σημασία αλλά παίρνουν όποια σημασία αρέσει να τους δίνει ο καθένας, όπως π.χ. η λέξη "αειφορία" και "αειφόρος ανάπτυξη". Ακούει ο άλλος "ανάπτυξη" και ο νους του πηγαίνει στο ψήλωμα του μπόμπιρα και όχι στο δηλητήριο που θα φάει ο μπόμπιρας με τη σέσουλα ώσπου να μεγαλώσει -και ΑΝ.
Το χρόνο που πέρασε είχα συναντήσει μια 18χρονη κοπελίτσα από την Κρήτη που χαροπάλευε με τη λευχαιμία -από φυτοφάρμακα, είπαν οι γιατροί. Κόρη αγρότη, τι να κάνει το παιδί, βοηθούσε στα χωράφια μετά το σχόλασμα. Και πάει το κοριτσάκι. Βρείτε πόσα κρούσματα νοσηλεύονται στα νοσοκομεία μας. Πόσοι άνθρωποι νέοι, κάτω από τα σαράντα τους, είναι βαρειά άρρωστοι. Μη βλέπετε εμένα, είμαι από άλλη γενιά -γερό κόκκαλο, που λένε.
Η Φύση λοιπόν, που έγινε περιβάλλον, μας σκοτώνει. Αυτή μας σκοτώνει; Οχι, βεβαια. Εδώ, έρχεται και μπαίνει η μέθοδος της αντιστροφής, η στρεψοδικεία. Εμείς τη βλάπτουμε τη Φύση. Εμείς καταστρέφουμε το περιβάλλον. Εμείς, που καθόμαστε ξέπνοοι στο καναπέ και δεν σηκωνόμαστε να αγοράσουμε τηλεφωνικώς τα πακέτα των διαφόρων προφητών. Εμείς, που δεν ξέρουμε να ανακυλώνουμε υλικά -ανακυκλίζω είναι το ρήμα, αλλά κι αυτό στραβά το μάθαμε. Εμείς, που καταναλώνουμε από ψυχοθεραπευτική ανάγκη ή από βλακεία, μετά από ένα λουτρό διαφημίσεων. Εμείς είμαστε οι κακοί και καλά να τα παθαίνουμε, να πίνουμε μολυσμένα νερά, να πνιγόμαστε στις πλημμύρες, να καιγόμαστε στις φωτιές, να μας παίρνει η μπάλα των δανείων και των καρτών και των λογαριασμών στα κινητά.
Η δικαιολογία είναι σταθερή «ας μη ψώνιζες», «ας μην έπαιρνες δάνειο», «ας μη τηλεφωνούσες». Τι πετάς στα μούτρα μου όλα τα φανταχτερά τότε; Γιατί δεν ελέγχεις; Γιατί δεν ενημερώνεις; Μια εκπομπή έκανε ο Κούλογλου για τις τράπεζες και πέσαν να τον φάνε ζωντανό λέμε. Αυτή την εκπομπή έπρεπε να τη δείχνουν μια φορά τη βδομάδα τουλάχιστον και μάλιστα σε ώρες υψηλής θέασης και όχι να τη θάβουν μετά τα μεσάνυχτα. Για τις φωτιές και τις πλημμύρες όμως, τι έχουν να πουν;
(μπορεί να συνεχίσω μια άλλη βραδιά)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου