η
συνομοταξία των Otikatsi δεν μπορεί εύκολα να καταλάβει εκείνους που δεν
συμπορεύονται μαζί της και συμπεραίνει εξιδίων -εκ της εμπειρίας των
μελών της δλδ, που είναι πολυτρεχαλάτα και πολυάσχολα- τι μπορεί να
συμβαίνει σε κάποιον που π.χ. εξαφανίζεται από προσώπου γης και δεν
τηλεφωνεί και φαίνεται χαμένος, δεν υποθέτει καν πως αυτός ο καημένος
μπορεί και να μένει νηστικός και άυπνος ή αμπανιάριστος η και πεσμένος στο
πάτωμα πίσω απο μια κλειστή πόρτα με σπασμένα πλευρά και να καλεί σε
βοήθεια ή να καλεί σε βοήθεια απο μέσα του χωρίς να έχει σπάσει τα
πλευρά του αλλά να του συμβαίνει κάτι άλλο, όπως ένα κομματάκι (ή ένα
μεγαλύτερο κομμάτι) απο την ψυχή του να έχει ξεκολλήσει και να περιμένει
ένα λόγο σαν κόλλα στιγμής να του γιάνει αυτόν τον ανυπόφορο πόνο να
τον θεωρούν πεθαμένο ενώ νιώθει ζωντανός, ενώ το μόνο του μειονέκτημα
-κατά τη συνομοταξία- είναι πως δεν ανήκει σε αυτήν, δεν είναι Otikatsi
δλδ και δεν μπορεί να πολυτρεχαλάει και να παριστάνει τον πολυάσχολο
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
1 σχόλιο:
Έχω γνωρίσει έναν άνθρωπο από αυτούς που ονομάζεις οι «άλλοι», τόσο ζωντανό και δημιουργικό ώστε, όταν για τους δικούς του λόγους μου είπε «στα τσακίδια» κι εξαφανίστηκε απ΄ τη ζωή μου, να μου λείπει αφόρητα η ζωντάνια του και να την αποζητώ… Κι έτσι κάποτε έφτασα σε μπλογκς όπως τα δικά σου που με συνδέουν με εκείνα τα κομμάτια ψυχής που αποσπασμένα απ’ το «εγώ» νοηματοδοτούν εκ νέου «αυτόν τον κόσμο τον μικρό τον μέγα». Μπορεί και να ανήκω στη συνομοταξία των οτικάτσι, όμως αγωνίζομαι να μην ανήκω εξολοκλήρου, μάχη σκληρή, πίστεψέ με. Τα μπλογκς σου συνδράμουν τον αγώνα μου.
Σ’ ευχαριστώ
Ελένη
Δημοσίευση σχολίου